Verhuisd en wat ik hier nu eigenlijk doe

Wat een nacht, Nerissa heeft ook effect gekregen van de injera en heeft nagenoeg de hele nacht op de wc door gebracht, iets wat ze met een dun muurtje en een deur die niet dicht wilde niet verborgen kon houden. Gelukkig heeft ze gisteren geen pil meer genomen tegen de verstopt zitten, want anders weet ik niet hoe het afgelopen zou zijn.
Milou voelde zich vandaag weer topfit, gelukkig en nadat we onze tassen in hadden gepakt en de meneer die “hey sister, money” zei, betaald hadden voor de afgelopen twee nachten, zijn we naar het kantoor gegaan. Daar aangekomen hadden we snel de auto geregeld om onze tassen te halen, maar we moesten wachten op onze huisbazin voor de sleutel van de poort. Dat is de graadmeter voor integratie, want na bijna anderhalf uur geduldig te hebben gezeten zijn we gaan vragen hoe het er nu mee stond. Plots was daar Monica met sleutel, eindelijk konden we onze spullen in ons huisje zetten en op zoek gaan naar de laatste benodigdheden om te overleven. Dit deden we natuurlijk niet alleen, we werden vergezeld door Abarash, Monica en de chauffeur. Eerste op het lijstje was een matras. Hiervoor gingen we naar een magazijntje (the best and cheapest), echter ze hadden alleen king-size matrassen. Op zich is daar niks mis mee, maar we zouden geen ruimte over houden in ons huis en de klamboe zou niet passen. Wel hebben we een deken gekocht (voor als ik het koud mocht krijgen en om buiten te leggen) en twee lakensets. De zoektocht naar een matras ging verder in de hoofdstraat, er waren een aantal winkeltjes die matrassen hadden. Tot onze teleurstelling geen van allen zo lekker als het kingsize model in het magazijntje en ook niet zo goedkoop. Dus toen hebben we maar twee matrassen gekocht, aangezien dit ineens wel goedkoper was. De chauffeur van GPDI is overigens een erg lollige man, over één van de matrassen zij hij, only one birr, misschien niet het beste voorbeeld, maar wel een die me bijgebleven is, dat komt waarschijnlijk ook doordat we de helft van zijn grappen niet verstaan. (Milou en Nerissa hebben een beter voorbeeld: “Only for one night”.) Laatste, maar niet onbelangrijkste op het lijstje, waren de kussens die we nodig hadden. Bij een van de winkeltjes waar we prettige kussens gevonden hadden gingen we plots weg. Monica vertelde dat ze ons drie kussens wilden verkopen voor 35 birr per stuk, terwijl Ethiopiers maar 25 birr betalen. Toen kwam het leukste gedeelte, waren we al met een dubbel aantal personen aan het winkelen, nu kwamen we de auto niet eens meer uit. We reden langs winkeltjes waar ze mogelijk kussens verkochten, in het Oromik werd naar buiten geschreeuwd en al dan niet kwam er een antwoord waarop we weer verder reden. Veel succes hadden we niet, uiteindelijk zijn we weer gestopt voor het winkeltje waar het te duur was. Maar de chauffeur holde weg en ging bij een ander winkeltje kussen kopen, 30 birr per stuk hebben we uiteindelijk betaald en we zijn met de kussens goed in zicht de auto in gestapt voor de neus van de jochies. We waren klaar met boodschappen en konden naar huis. Nu twijfelen we alleen of we niet beter nog een extra matras hadden kunnen kopen, omdat het matras dat er al lag wel erg dun en daarmee hard is. Eigenlijk twijfel ik niet meer, dit houden we niet meer dat 2 nachten vol, misschien zelfs maar 1.
Aangekomen en alles in huis te hebben gezet werden we uitgenodigd om te gaan lunchen. Best lekker eigenlijk, ik heb het bij dabo (brood) gehouden en dat met groenten, geraspte wortel, geraspte bieten en nog meer. Maar daarna wilden we toch wel erg graag ons huis in gaan richten. En dat is gelukt, ik zelf ben wel tevreden.
Alleen die wc blijft een probleempje, mikken is echt heel lastig. Ondertussen hebben we al een aantal ideeën om de wc comfortabeler te maken. De meest praktische is waarschijnlijk het open snijden van een emmer en deze op de kop over het gat te plaatsen. Andere ideeën zijn een baarkruk halen in het ziekenhuis, zelf een stoel open te zagen of iets van ijzer te maken. Ook is het niet erg handig dat de kraan niet werkt, we hebben nu één emmer voor de deur staan en moeten hier waarschijnlijk met z’n 3-en van doen. Misschien kunnen we korting krijgen omdat we veel emmers in één keer krijgen.
Eind van de dag kregen wee visite van Galma, hij was eerder terug (maar dat wisten we al door onze plotselinge date van gisteren met Tesfhun) en kwam even kijken hoe het met ons ging. Ondertussen werd Milou terug gebeld door Marieke en maakte Galma grapjes over de telefoonconferentie die naar zijn idee aan de gang was. Toen Milou opgehangen had bood hij haar een glas water aan, door de hoeveelheid die zei gesproken had.
Voor het eten hebben we Tesfhun weer gebeld, hij wilde ons graag zijn hotel laten zien, een erg rustig plekje, niet veel anders dan ons huisje, maar in ieder geval niet zo duur. Eten hebben we weer bij Yabelo Motel gedaan, we hadden een mooi tafeltje gevonden en de ober kwam aan met een tafelkleed, maar hij zag dat hier een vlek op zat. Ik kon me niet inhouden, probeerde het niet eens en riep: “Laundry-day”, iets dat Tesfhun erg grappig vond, Nerissa en Milou ook en waardoor ik ook mijn lachen niet in kon houden. We hebben heerlijk westers gegeten met friet (dennis tipps) en een ‘chizze burger’ (cheeseburger dus). Vervolgens nog een kopje koffie, waarna we huiswaarts zijn gegaan en Tesfhun ons plekje hebben laten zien. Hij was hier erg van onder de indruk (we krijgen het gevoel dat het niet zo heel mooi is door de reactie van Tesfhun, maar ook van Galma) en nog het meest van ons kerosinebrandertje. Milou en Nerissa heeft hij nog een bemoedigende arm om de schouders geslagen en een hart onder de riem gestoken, heeft zelfs aangeboden om morgenochtend te komen koken voor het ontbijt.
Morgen gaan we dus waarschijnlijk nog een matras kopen en maandag gaan we misschien met Galma mee naar Moyale.