Weer een dag

Vanochtend hebben we ontbeten met brood en zijn daarna wandelend naar het GPDI-kantoor gegaan. Daar aangekomen was er niemand van het CBR-project! Gelukkig was Galma 2 er wel, die vertelde ons vrolijk nog een keer wat gisteren besproken was. Monica was ondertussen al begonnen met Tumé en Abarash te bellen. Alleen Tumé zou komen en samen met haar zouden we home-to-home visits gaan doen. Terwijl we zaten te wachten kwam Haliki nog bij ons en vertelde dat ie het jammer vond dat ie ons vandaag niet kon begeleiden. Uiteindelijk bleek dat Obda ook mee zou gaan, wat prettig is want zijn engels is toch wel van een dusdanig niveau dat we kunnen communiceren.

We startten met wandelen en gingen naar een jongen (10 jaar) met Cerebrale Parese (CP), hij was heel verwonderd dat er zoveel mensen kwamen. Tumé heeft zijn benen door bewogen, daarna ook nog wat mentale stimulans gegeven met blokjes in verschillende kleuren en een rood-geel geruit papier met kroonkurken. Ook hebben zij en zijn moeder nog in een brug gelopen met hem. Erg mooi om te zien hoe met weinig middelen toch een behandeling wordt gegeven. Bij deze jongen heeft de komst van het project erg geholpen want eerder kreeg hij haast geen aandacht van zijn familie. Er werd verteld dat hij nu schone kleren krijgt en dat zijn moeder iedere dag met hem oefent. Erg mooi dus, wel heb ik er vele malen meer begrip voor dat dit eerst niet gebeurde omdat ik nu veel beter zie hoe veel werk de vrouwen hier verzetten.

Als tweede zijn we bij een meisje met epilepsie geweest. Haar ouders vertelden dat zij ziek wordt van de medicijnen en dat ze daarom gestopt zijn. Weinig daadwerkelijk handelen hier, alleen de ouders overtuigen door te gaan met de medicijnen tot ze in het ziekenhuis zijn geweest. Tegen het einde verstond ik twee woorden: faranij en buna, wij werden uitgenodigd om koffie te drinken. Obda gaf aan dat we daar helaas geen tijd voor hadden.

De derde en laatste op deze ochtend was een meisje met epilepsie en Mental Retard (MR). Bij haar werd vooral geprobeerd haar mentale gesteldheid te verbeteren door tellen, het ABC en dat soort dingen door te nemen. Ik maakte een foto waarop alle andere kinderen in de ruimte een en al oog voor mijn camera hadden. Nog een paar foto’s gemaakt, maar toen wilde ik mijn aandacht weer bij het echte gebeuren houden.
We hebben al deze bezoeken te voet afgelegd wat een behoorlijk eind is. Vlak bij het kantoor aangekomen hield de dag op. Het is hier namelijk een feestdag, in de 19e eeuw hebben de Ethiopiër de Italianen verslagen bij een poging tot kolonisatie en dat vieren ze.

We hadden bedacht dat we deze middag spullen voor onze inboedel zouden gaan kopen. Vol goede moed gingen we op pad. Deze sloeg echter al snel om, veel jongeren roepen ook en dit is niet altijd even vriendelijk. We worden nageroepen, het klinkt agressief en het is helemaal niet leuk om erop te reageren, we worden soms half ingesloten en er zijn zelfs mannen die aan de rugzakken van Nerissa en Milou gaan grijpen. Uiteindelijk zijn we daarom alleen naar een supermarktje gegaan waar we servetjes hebben gekocht voor 15 birr i.p.v. wc-papier voor 750 birr en ook een wasrekje. Morgen vragen we Monica of ze ons kan en wil helpen met de rest, zodat we minder last hebben van het ’ge-you’ en rustig onze boodschappen kunnen doen.

We besloten dan nog maar even ons slechte gevoel weg te drinken bij het juice-cafétje. Daar aangekomen hebben we alle drie een avocado-shake besteld, iets anders was er ook niet, maar deze was heerlijk! Ook hebben we een geweldig gesprek gehad met de eigenaar (we weten zijn naam niet meer, heel vervelend). Hij heeft 24 jaar in Rusland gewoond om te studeren. Heeft daar een ongeluk gehad waardoor hij aan zijn benen verlamd is. Is 4 jaar geleden terug gekomen naar Ethiopië en zijn (russische) vrouw wilde niet mee. Het mooiste was nog het moment dat zijn (ongeveer 1jarige) kleindochtertje aan kwam, ze keek naar ons en toen ze aandacht kreeg begon ze ons uit te lachen! We hebben onze drankjes gratis gekregen op voorwaarde dat we morgen gaan lunchen. Ik geloof dat we ons stamkroegje gevonden hebben.
Ook zijn we nog op zoek gegaan naar het winkeltje waar Milou eerder sigaretten heeft gekocht. Deze konden we niet vinden, daarom hebben we ze ergens anders gekocht, waar we ook een erg leuke reactie kregen. Vervolgens werd er een paar meter later weer “you” geroepen, toen we omkeken bleek dit het sigarettenjongetje te zijn, die ons herkende en zwaaide.
Gegeten hebben we in ons hele eigen hotel, het kostte nogal wat moeite en tijd om een simpele Injera te bestellen en ontvangen, maar uiteindelijk hadden we t dan. Ik geloof dat dit de lekkerste Injera tot nu toe was.
Een dag die leuk begon, een heel vervelend midden had is dus met een heel goed gevoel afgelopen. We hebben weer zoveel beleeft dat ik in de eerste keer typen de helft vergeten was.