Terug naar school

De afgelopen week ben ik terug gegaan naar school.

Op woensdag belde Haleki ons aan het eind van de ochtend op, of wij met hem mee wilden naar de high school voor awareness raising. Daarover hoefden we niet na te denken en een kwartier later stonden we voor de poort. Eerst hebben we kennis gemaakt met de directeur en de docent die de schoolclub (een club die zich richt op het steunen van mensen met een disability binnen de school en is opgericht samen met het CBR programma) leidt. Vervolgens zijn we naar een lokaal gegaan waar een geschiedenisdocent was, deze man (Gas Gasho, wat meneer Gasho betekend) geeft al 33 jaar les en is sinds zijn 3e blind. Een echt rolmodel dus als je het hebt over doelen bereiken en mensen steunen met een disability. We hebben voor de klas wat verteld over mensen met een disability, iets wat Gas Gasho vervolgens vanuit zijn eigen standpunt ook deed. Een erg indrukwekkende man. Wat ook indrukwekkend was, dat in ieder lokaal waar wij stonden mensen door de ramen heen naar binnen hingen om ons te bekijken, ook voor de deur stond een enorme bult mensen en iedereen die iets van een camera bij zich had probeerde, in meer of mindere mate stiekem, van ons een foto te maken.

Op donderdag vroeg Haleki of we nog een keer mee wilden naar school, dit keer naar de Junior & Secondary school. Ook dat wilden we, hier weer hetzelfde riedeltje, eerst kennis maken met de directeur, vervolgens werd er een klas gezocht waar we wat konden vertellen. Er was een duidelijk verschil, zodra een van ons een voet binnen het lokaal had gezet ging iedereen staan. Ze gingen pas weer zitten toen iedereen binnen was en er gedag was gezegd. Van de chaos die op de high school heerste was hier pas iets te merken toen wij het lokaal alweer verlaten hadden. Het klonk alsof er net een bom ontploft was.

Het doel van deze bezoeken aan de scholen is om meer kennis en bewustzijn over mensen met disabilities te creëren. In de Ethiopische cultuur zijn mensen met een disability ‘minder waard’, ze worden genegeerd en achter gesteld ten opzichte van gezonde mensen. Net zoals in iedere gemeenschap zijn kinderen de toekomst, met het veranderen van hun kijk kun je dus veel bereiken.

In beide scholen zijn samen met CBR school clubs opgericht, dit zijn groepen kinderen die meer leren over disabilities en hoe je schoolgenoten eventueel kunt helpen. Met de school club van de high school hadden wij op zaterdagochtend een afspraak. Zaterdagschool is hier namelijk een bekend begrip, dan worden lessen gegeven voor studenten die lessen doordeweeks gemist hebben.

Om half 8 op zaterdag hadden we op het kantoor afgesproken, we moesten nog wachten op Masresha, vervolgens zijn we naar de high school gelopen, daar hebben we weer op een bankje zitten wachten. Uiteindelijk naar het klaslokaal gegaan en daar kregen we te horen dat we te laat waren. Gelukkig mochten we nog naar binnen. De leerlingen van de school club kregen les over terminologie van disability, over soorten en specifiek over learning disabilities. En sinds 4 jaar heb ik dus ook weer les gekregen, waarbij ouderwets met krijt op een schoolbord werd geschreven, met een borstel moest worden gewist en af en dan dus ook stof door het lokaal dwarrelde. Gek genoeg werd ik hier even heel erg gelukkig van. Ik heb gespiekt bij mijn buurman toen ik niet helemaal begreep wat er op het bord stond en ik heb zelfs stiekem zitten fluisteren met mijn buurvrouw!!