Weer een upgrade

Vanochtend zijn we geheel op Ethiopische wijze gaan ontbijten en vervolgens 20 minuten later dan afgesproken aangekomen bij GPDI. Hier werd helemaal niks van gezegd en het leek ook net of ze het niet eens in de gaten hadden. Door Monica (uit Kenia en heel goed Engels sprekend) en Tumé zijn we mee genomen naar het ziekenhuis om daar een gesprek te hebben met de manager. Zoals we eerder ook al mee hebben gemaakt zat binnen de kortste tijd een heel panel klaar om onze vragen te beantwoorden. Ik vond dat de manager zelf niet heel sterke antwoorden gaf op onze vragen en een echt diepgaand gesprek was het dan ook niet.
Daarna zijn we naar de kapper gegaan, deze was vandaag wel aan het werk en het was erg mooi om te zien hoe hij op zijn trapje de haren van een jongen heel kundig met de scheermachine te lijf ging. Vervolgens kwam de vraag wat wij nog meer wilden zien, het was marktdag dus dat leek ons wel leuk. Haast iedereen draagt hier prachtige armbandjes van geel en rood goud met een zilverkleur ertussen. Deze zijn typerend voor de Borana en vinden wij alle drie prachtig. Maar toen wij er drie wilden kopen zou ons dit 300 birr kosten, terwijl dit voor een Ethiopiër maar 60 birr kost. Lieve Monica gaat ze nu een keer zonder ons, voor ons halen.
Vandaag hadden we nog een afspraak, met een man die werkt voor de lokale organisatie van Disabled People. Deze man kon prachtig vertellen over hoe de samenwerking is tussen de verschillende organisaties, ook gaf hij heel duidelijk aan dat ze een eind op de goede weg zijn, maar dat er nog veel te bereiken is. Hij gaf een aantal voorbeelden, daarna hebben we in zijn cafétje een heerlijke mangosap gedronken. Buiten dat deze man verlamming heeft in de beide benen, is deze man ook eigenaar van een hele rits aan horecagelegenheden in Yabelo en omstreken. Echt een voorbeeld dus voor DP.
Toen was het ‘time to rest’, we hadden ondertussen een zaak gevonden waar we broodjes kunnen kopen en hebben deze opgegeten. In de schaduw zaten we wat voor onszelf uit te werken toen Haliki aan kwam, hij vroeg of wij al gegeten hadden. Vervolgens is hij er lekker bij komen zitten en bestelde hij een injera. Samen zijn we terug nar het kantoor gegaan, hier bleek ondertussen nog niet veel geregeld, waarop we besloten zelfstandig naar het dorp te lopen en boodschappen te doen in het supermarktje dat we gevonden hadden.
Uiteindelijk werden we gebeld door Monica, de chirurg van het ziekenhuis had tijd om ons te ontvangen. Zijn vrouw een Keniaanse nurse en hij een Italiaan die al heel lange tijd in verschillende Afrikaanse landen werkt hebben ons hun visie op het ziekenhuis gegeven. Een erg vermakelijke gesprekspartner. Hij kon niet heel duidelijk aangeven wat GPDI doet, wel gaf hij aan dat het ook belangrijk is dat er aan preventie wordt gedacht. Een insteek die ik hier nog niet eerder heb gehoord.
Milou is overigens het niet-roken zat, we zijn een winkeltje ingelopen en hebben bij een jochie van ongeveer 10 met behulp van handen, voeten, het amhaarse woordenboek en zelfs het aanwijs-woordenboek uiteindelijk sigaretten gekocht. Hij vond dit helemaal geweldig en wij eigenlijk ook.
En dan nog het beste nieuws van vandaag: we gaan verhuizen! Monica heeft een kamer voor ons gevonden op een kleine compound, het is afgesloten met een hek en het kost 300 birr per maand. Wat we hiervoor krijgen is dus allereerst een veilige plek. De kamer zelf is ongeveer 12m2, met een bed, de toilet heeft wat weg van de franse wegkant-wc’s, maar deze is opgebouwd uit stenen. De douche bestaat uit niet meer dan een douchebak, hier moeten we ons zelf wassen met een emmer water die we buiten bij een kraantje vullen. Het koken gebeurt op een ander gedeelte, hier is een soort oventje, verder moeten we een kerosinebrandertje aanschaffen om echt te kunnen koken. Ik denk dat we er twee zullen kopen zodat we niet iedere dag eenpansmaaltijden moeten eten.
Ik ben blij dat ik alweer wat beter in mijn vel zit, nu zie ik wel dat ik dit vol kan houden en dat ik alleen maar gigantisch veel zin zal hebben in het weekendje met Marieke, waar we waarschijnlijk in een hotel met douche zullen zitten, maar ook in de laatste dagen in Addis.
Ik vond het heel mooi om te zien dat Galma toch wel begreep waarom wij even schrokken toe we te horen kregen dat dit het beste is wat er in Yabelo aan huizen te krijgen is. Ik was heel bang dat ik een breuk veroorzaakt had, door (niet zoals ik het wilde) wat veroordelend over te komen over de manier waarop de Borana leven.
Morgen zal de helft van de Office op pad gaan voor field wrok, en dit is precies de helft die engels spreekt. Monica zal wel blijven, maar zij heft haar eigen activiteiten die ze uit moet voeren. Dus nu zullen we met Tumé en Abarash home-to-home visits afleggen, waarbij wij kijken en zij doen. De vragen die we dan hebben kunnen we die avond aan Dida 2 stellen (volgens mij de office manager, die heel zacht praat. Dat wordt nog wat…
Maar we zullen zien. Ik heb er in ieder geval weer zin in.