A Nepali wedding

(scroll down for English)

Oke, dit wordt een lange. Zorg dus dat je comfortabel zit en een kop koffie of thee binnen handbereik hebt!

Afgelopen week vroeg een van mijn vriendinnetjes of ik mee wilde naar de bruiloft van het nichtje van een van haar beste vriendinnen. Ze had nog geen vrij gekregen van haar werk, maar probeerde dat nog te regelen.
Sinds ik in Nepal ben, ben ik al een paar keer uitgenodigd voor bruiloften. Jammer genoeg kon ik daar steeds nog niet naartoe. Een van de bruiloften werd vanwege de brandstofcrisis naar het buitenland verplaatst. Een andere zal gehouden worden als ik net het land verlaten zal. Dus, ik wat reuze blij dat ik weer uitgenodigd werd.

Jammer genoeg kon Archana geen vrij krijgen. (Haha, het verhaaltje kon hier stoppen, nog voordat je het aandurfde om een slokje van je hete thee te nemen. Maar dat doet het niet.)

Want de avond voor de bruiloft was er een “Mehindi”party waar we ook waren uitgenodigd. Dus gingen wij op pad.
Toen we aankwamen was het plaatsen van de mehindi op de handen van de bruid begonnen en overal liep en danste familie. Iedereen droeg zijn of haar op een na mooiste kleding (de mooiste werd bewaard voor de bruiloft zelf). Nadat de mehindi op de handen zat (ontzettend mooi!) ging de bruid zelf ook dansen en daarna werden en dans voorstellingen gegeven door haar beste vriendinnen, haar zusje en nichtjes.
Toen wij het feestje verlieten vroegen een aantal mensen mij of ik de dag erna ook kwam, naar de echte bruiloft. Geen seconde kwam het in mijn hoofd op dat “nee” een antwoord had kunnen zijn. Natuurlijk wilde ik naar de bruiloft komen!
Dus, ik kreeg het telefoonnummer van Bhawana, de vriendin van Archana en de nicht van de bruid. Ik kreeg uitgelegd waar ik naartoe moest komen en hoe laat. Archana moest vervolgens Bhawana ervan overtuigen dat ik dat echt wel vinden kon en toen was de uitnodiging compleet.

Vrijdag, de dag van de bruiloft, ik was hartstikke vroeg wakker en stond/lag te popelen om op pad te gaan. Deed mijn kurtha aan, mijn make-up op, mijn traditionele armbanden om en daar ging ik. Natuurlijk, omdat ik zoveel zin had in deze dag en bang was om te laat te komen, was ik ruim 15 minuten te vroeg. Het was overigens hartstikke makkelijk te vinden. Het was de enige plek die versierd was met rode en gouden doeken, met een hele hoop bloemen en groen. Toen Bhawana en haar familie aankwamen was ik verbaasd over hoe prachtig ze waren. Werkelijk de meest mooie sari’s kwamen de auto uit gestapt. Hun make-up was prachtig en de sieraden maakten het geheel af. Gewoon WAUW!!
Als iemand de discussie aan wil gaan of een sari een vrouw mooi maakt, dan stuur ik je gewoon terug naar dat moment en dan win ik de discussie gegarandeerd.

De bruid was al binnen en zij droeg een traditionele trouwsari. Die is gemaakt van dikkere stof, rood met groen en goud. Er zit een sluier bij die het haar bedekt en een soort riem die bezet is met allemaal kraaltjes.
Vervolgens kwam de bruidegom aan, met een band van ongeveer 7 mensen en een heel leger van dansende vrouwen en een paar dansende mannen. Alle gasten van de bruid gingen naar beneden om de bruidegom en zijn leger te verwelkomen. Zodra iedereen weer boven was startte de ceremonie met het omdoen van de ringen. Een voor de bruid aan haar linker hand, een voor de bruidegom aan zijn rechterhand. Dit werd gevolgd door een aantal zegeningen en toen vertrok de bruid. Zij ging naar achteren om haar haar en make-up bij te werken. Ondertussen had de bruidegom een kleine ceremonie voor zichzelf. Toen de bruid terug kwam waren er weer wat zegeningen. Deze keer door het omdoen van grote kransen gemaakt van gras en bloemen en kraaltjes, zowel bruid als bruidegom kregen deze. Vervolgens ging de bruid er weer vandoor.
De bruidegom overigens ook. Hij verliet het plateautje van de ringen om plaats te nemen naast de vuurplaats. Hij kreeg weer een ceremonie voor hem alleen en ondertussen werd de plek ook klaar gemaakt voor het “wasgedeelte” dat zou volgen.
Bruid en bruidegom zaten naast elkaar, beiden met hun voeten op de rand van een grote koperen bak. Deze keer zouden alle naaste familieleden (die ook ouder zijn) de handen en voeten van bruid en bruidegom wassen. Op deze manier geven ze hun zege voor een lang en gelukkig huwelijk. Ze beginnen met het wassen van de handen, dan wassen ze de voeten, dan vangen ze het water van de voeten op om het over hun eigen hoofd te gooien, dan drinken ze drie slokjes van het water dat van de voeten af druipt (ja echt, ik heb wel meer dan twee keer gekeken om te bevestigen dat ik zag wat ik zag, en echt waar… ik denk dat als je de 20e bent die dit doet, het niet zo erg meer is... tenzij ze echt heel erg stinkvoeten hebben). Na dit, duwen ze een tika op de handen, op de voeten en op het voorhoofd, afgesloten wordt met het geven van geld (in een envelop)/een kado aan zowel de bruid als bruidegom. En dit ging zo een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeele lange tijd door, vaak onderbroken door andere mensen die hun kadootje af kwamen geven.

Nadat deze “was-ceremonie” afgelopen was en iedereen lunch had gehad ging het volgende deel van start. Nu moesten bruid en bruidegom 7 rondjes om het vuur lopen, ieder rondje staat voor een van de geloften die tijdens het huwelijk worden afgelegd en ook voor een van de 7 levens die ze samen zullen zijn. The bruid liep vooraan, de bruidegom erachter terwijl hij een wit stuk stof vast hield dat om het middel van de bruid was geknoopt. Tijdens een van deze rondjes kreeg de bruid voor het eerst een tika in haar haar, die werd gegeven door haar kersverse echtgenoot. Hiervoor werd de witte stof van het vuur naar het hoofd van de bruid vast gehouden en begon de bruidegom bij het vuur met het strooien van tikapoeder in de richting van de bruid haar hoofd. Vervolgens werd dit meteen afgedekt omdat de familie van de bruid dit niet zien mag.
En toen, eindelijk, na ongeveer 5 uur ceremonie werd het laatste deel gestart. Waarbij de familie van de bruid haar weg gaan geven aan de bruidegom. Ze geven zegeningen en waarschuwingen. Zegeningen voor een goed huwelijk. Waarschuwingen aan het adres van de bruidegom dat hij goed voor zijn vrouw moet zorgen, want als hij dat niet doet krijgt hij het zwaar omdat de goden erover waken.
Toen ze vertrokken veranderde de sfeer in een verdrietige. Dit omdat traditioneel gezien meisjes bij hun ouders wonen tot ze gaan trouwen. Dan verlaat ze het ouderlijk huis en trekt in bij de familie van haar echtgenoot.
Dit was een liefdeshuwelijk, bruid en bruidegom hadden al jaren een relatie en eigenlijk waren ze dus heel blij met hun huwelijk. Maar toch, het meisje verlaat haar familie voor een hele nieuwe familie.

Voor ons was de bruiloft nu over. De bruid had nog een hele ceremonie op haar wachten zodra ze haar nieuwe huis bereikte. Een ceremonie om haar nieuwe familie te leren kennen.
De dag na de bruiloft zou ze haar familie weer zien. Dat is de dag dat het feest van de bruidegom zijn kant georganiseerd wordt.

Oke, ik geloof dat we nu halverwege de blog zijn. Want nu wil ik nog schrijven over wat er allemaal in mijn hoofd gebeurde die dag. De gedachten die ik had bij het zien van dit huwelijk.

Om te beginnen had ik heel erg het gevoel dat het meisje werd weg gegeven door haar familie. Een kadootje voor de bruidegom en zijn familie. Dit gevoel werd versterkt door alle kettingen, sluiers en wat ze gedurende de dag verzamelde. Ze werd als een kadootje ingepakt. Ik vermoed dat ze erg blij was toen ze door haar man die avond werd uitgepakt.
Ik probeerde me voor te stellen hoe dit vroeger moet zijn geweest. Toen de huwelijken gearrangeerd werden en meisjes (en jongens) elkaar niet kenden voordat ze trouwden. Vaak hadden ze elkaar zelfs nog nooit gezien. Het meisje had haar toekomstige echtgenoot nog nooit gezien, haar toekomstige familie niet, het huis niet. Deze meisjes moeten oprecht verdrietig zijn geweest wanneer ze werden meegenomen naar hun nieuwe huis. Naar een leven waar ze helemaal niks van kenden.
Tegenwoordig zijn er nog steeds gearrangeerde huwelijken. Maar in ieder geval kunnen bruid en bruidegom elkaar nu van tevoren ontmoeten. Ze krijgen de kans om kennis te maken met elkaar. Ze krijgen de kans om elkaar te leren kennen voordat ze hun leven met elkaar gaan doorbrengen. Ze krijgen zelfs de kans om nee te zeggen. Hiervoor moeten ze dan wel een hele goede reden hebben, want het kan beschamend werken voor de familie wanneer een huwelijk tegen wordt gehouden.
Toen ik dit besprak met een van de andere gasten in mijn guest house gaf hij het perspectief van de jongen. Hij gaf aan dat het ook voor de jongen erg lastig is. Ik had er nog nooit zo naar gekeken, hij had gelijk. Ook een jongen heeft geen idee met wie hij gaat trouwen. Het enige voordeel dat hij houdt is dat hij in zijn eigen huis blijven kan, maar ook voor hem zal het leven flink veranderen.
Ik vraag me af hoe deze traditie ooit is begonnen. Ooit bedachten ouders dat ze hun dochter weg zouden geven. Deze dochter gaf haar dochter ook weer weg. Waarom, gezien dat het zo’n eng gedoe is voor zowel jongen als meisje? Terwijl ik dit typ weet ik wel dat de situatie vroeger anders was. Jongens en meisjes hadden geen gelijke rechten. De man was het hoofd van de familie en de vrouw volgde haar man. Maar ik blijf het niet snappen… waarom??

Oke, nu is het dan tijd om te stoppen. Ik heb lang genoeg zitten typen, jij hebt lang genoeg zitten lezen waarbij ik je van je eigen leven af hield. De dag was werkelijk waar geweldig.
Volgende keer zou ik zeker weer op de uitnodiging ingaan, ik zou er alleen voor zorgen dat ik ook een sari draag.

________________________________________________

Okay, this is going to be a long one. Make sure a cup of tea or coffee is within reach and enjoy the read!

Last week one of my friends, Archana, asked me whether I wanted to join her to the wedding of the cousin of one of her best friends. Her work might not approve her to go, but she was still working on that.
Since I have been in Nepal, I got invited to weddings a few times. But sadly I couldn’t visit those in the end. One of them has been moved out of the country due to the fuel crisis. Another is going to be held just after I will leave Nepal. So, I was very happy to be invited once again.

Sadly, it came out Archana couldn’t get the day off. (The story could end here, before you finished or even started your tea, but it doesn’t.)

However, the evening before the actual wedding there was a “Mehindi”party where we were invited too. So, we went.
The bride was getting her mehindi and meanwhile the family was walking and dancing everywhere. Everybody was wearing their second most pretty outfit (the most beautiful was to be saved for the actual wedding day). When the mehindi was finished (looking great!) the bride herself danced and after that her closest friends and her sister and cousins had some dance performances.
When we left the party, people asked me whether I wanted to join the real wedding too, the next day. I was surprised that I was invited and I didn’t think a single second about saying ‘no’. Of course I wanted to join!!
So I got the phone number of Bhawana, the friend of Archana and cousin of the bride. Directions where to go and when to be there. Archana convinced Bhawana that I would be able to find the place and the invitation was completed.

Friday, wedding day, I woke up early, excited about the day. Put on my kurtha, make-up, wore my traditional bangles and was ready to go. And of course, because I was so excited and afraid of being late, I arrived at least 15 minutes early. It was easy to find, because it was the only place that I could see that was decorated with red and gold fabric, a lot of flowers and green. When Bhawana and her family arrived I was astonished by how they looked. The most pretty saree’s turned up. Make-up spotless, jewelry matching everything. JUST WOW!
If anybody want to discuss about whether saree’s make a girl look pretty or not. I am only gonna send you back to that moment and the discussion will end immediately.

The bride was already at the wedding place. She was wearing a traditional wedding saree, which is made of very thick fabric, red with green and gold. It goes with a veil covering the hair and a belt that's covered with little beads.
Then the groom arrived, with a band of about 7 people and a whole army of dancing women and men. All of us (the guests of the bride) went down to welcome the groom and his army. And when everybody was up, the ceremony immediately started by putting rings. For the bride one on the left hand, for the groom one on the right hand. That was followed by some blessings and then the bride left. She went back to get her hair and make up done again. Meanwhile, the groom had some ceremony on his own. When the bride came back, there were some blessings again. This time by giving grass and flower necklaces to both bride and groom. Followed by the bride leaving once again.
That was when the groom left the area where the rings were put on and moved towards the place where a fire had been all that time. He again got some ceremony on his own and things were being prepared for the long lasting “washing“ part.
The bride and groom were sitting next to each other, both with their feet on the edge of a big copper sink. This time the closest (and older) family members were all gonna wash the hands and feet of the newly weds. In this way, they all give their blessings for a long and happy marriage. First they wash the hands, then they wash the feet, then they sprinkle the water dripping down over their head, then they drink 3 sips of the water dripping down form the feet (yes, at that point I had to look twice to convince myself of what I saw, but really. I think if 20 people went before you, its not that bad anymore... unless they have real stinky feet). After that, they put tika on hands, feet and forehead, finished by giving money (in an envelop)/a gift to both bride and groom. This went on for a looooong time (because they have o lot of family members) and was interrupted often by other people coming to give presents to both the bride and groom.

After the ‘washing ceremony” was finished and after everybody had had lunch, the next part started. This part was about walking 7 rounds around the fire, where every round stood for a marriage vow and for one of the lives that they will be bound together. The bride walked in front of the groom, while he was holding on to a white scarf that was bound around her waist. During one of the rounds the bride got tika in her hair for the first time, given by the groom, who followed the same long white scarf, sprinkling the tika in a line starting next to the fire towards her head. This immediately was covered, since it is supposed to stay unnoticed by the bride her family.
And then, finally, after around 5 hours of ceremony, the last part started. Where the bride her family give the bride to the groom. They give blessings and warnings. Blessings for them to have a good marriage. Warning for the groom, that if he doesn’t treat her right, he will have a hard time, for the gods will watch over her.
When leaving, the sadness comes. Since traditionally, girls live with their parents until they marry, she will leave the family house and move to her new house.
This wedding was a wedding out of love, the couple had been in a relationship for many years, so they were happy getting married. But still, the girl left her family for a new family.

For us, the wedding was over. The bride had some more ceremony waiting for her when she arrived at her new house. A ceremony to get to know her new family.
The day after, her own family would be coming to her new house. That is when the wedding from the grooms side is taking place.

Wow, we are halfway this blog I guess. Cause now I want to describe everything that happened that day in my mind. All the thoughts I had seeing this marriage.

To start with, I really got the feeling of a girl being given away by her own family. A present to the groom and his family. What increased this feeling was all the necklaces and everything else she got during the day. It was like wrapping a present. Think she was very happy when her husband started unwrapping her.
I tried to imagine how this must have been in earlier years, when marriages were arranged and a lot of girls (and boys) didn’t know who they were going to marry to. Often they had never seen each other. The girl didn’t know her future husband, nor his family, nor his house. Those girls must have been really sad, crying intensely, when they were taken away to their new houses. To a life they didn't know an inch about.
Nowadays, still a lot of marriages are arranged marriages. But at least, the bride and groom meet each other before. They get the opportunity to get to know each other before they are bound together forever. They even have the opportunity to say no. But, keep in mind, that still that is hard, since it would be embarrassing for her family, so she would need to have a real good reason to say no.
Once I discussed this to somebody in my guest house. He pointed out, that also for a guy, this situation is hard. I never looked at it that way. But he was right. Also a guy doesn’t know who he is going to marry, he has the luck that he can stay in his own house, but for him his life is also going to change a lot.
I am wondering how this tradition ever started. Somehow parents decided to give away their daughter. This daughter gave away her daughter again. Why, if it is such a scary process for both boy and girl? While typing this I know that the situation for girls and boys was different, they didn’t have the same rights, the man was the head of families and the wife had to follow everything the husband decides. But still.. how on earth did arranged marriages start?

Okay, time to stop. I have been typing long enough, keeping you from living your life long enough now. The day was amazing.
Next time I definitely won’t say no if I get invited, I only will make sure I wear a saree too!