Dashain

Scroll down for English!!

Half oktober lag het leven in het land plat om een goede reden, het was Dashain! Het grootste 15 dagen durende festival van Nepal. Een festival dat gevierd wordt met veel familie, veel eten en veel tika’s en ik was uitgenodigd bij mijn vriendinnetje Salina thuis.

Het festival begon op 13 oktober, hier merkte ik weinig van, maar wel zag ik overal op straat de voorbereidingen opkomen. Overal liepen geitjes (onbewust op weg naar hun dood howel is som dacht dat ze het best wel wisten) en de inwoners van Kathmandu stonden met grote tassen op overvolle bussen te wachten om naar hun familie in hun geboortedorpjes te gaan.

Toen ik bij Salina thuis aankwam stond er een geitje in de tuin! Het was een prachtig geitje, hij had verschillende kleuren in zn vacht en hele lange oren. Dat geitje was de volgende ochtend verdwenen. Dat geitje kwam rond 12 uur weer tevoorschijn, in de vorm van twee oortjes, een hele hoop blokjes en sliertjes en zelfs het ding waardoor ik wist dat het een mannetjesgeit was. Het geitje was eten geworden. De familie van Salina is een Newari familie (dat is een bepaalde bevolkingsgroep, met hun eigen gewoonten en gebruiken) en die eten werkelijk alles. Dus die oortjes werden gegeten, de bloedvaten en alle ingewanden ook. En ja, ik proefde en ik leef nog en ik vond bepaalde onderdelen zelfs lekker. De oortjes waren gewoon taai. Dat ding wat de geit mannelijk maakte mocht de hond gelukkig eten.

Die dag waagden we ons ook nog aan de andere tradities van Dashain: Schommelen en vliegeren. Het schommelen ging redelijk, ondanks dat de schommel eigenlijk gemaakt was voor slanke kinderkontjes en niet voor mijn volwassen gevaarte.
Het vliegeren ging alles behalve redelijk maar bracht ons wel de grootste lol. Die vlieger was zelf naar ons toe komen vliegen en na een tijdje aan het touwtje trekken bleek dat er geen kindje vast zat aan het uiteinde van het touw. Mooi, die is voor ons! Na een aantal pogingen in de tuin gingen we naar het dakterras (die dakterrassen zijn denk ik speciaal gebouwd voor vliegeren, want ieder huis heeft er een en overal waren vliegeraars te zien). Op het dakterras was in ieder geval meer bewegingsruimte, meer wind en meer gevaar voor de vlieger. Na iets wat een uur leek, maar waarschijnlijk veel minder was, werd de vlieger dood verklaard. De scheuren en breuken in zijn kleine lichaampje waren hem fataal geworden.

Na het oppeuzelen van het geitje, het schommelen en het vermoorden van de vlieger kwam de grote Dashain-avond ceremonie. De avond waarop de puja’s (offers) aan de goden worden gebracht. Er lag voor ieder gezinslid een stukje bananenblad op de grond, daarbij nog twee extra voor de goden. Op dat blad lag chiura (geplette rijst), een eitje en wat kleine bijgerechten. Opa deed een gebed, geholpen door oma, er werden oliekaarsjes aangestoken en er werd wierook gebrand. Vervolgens schoof iedereen de bijgerechten opzij, die waren weer als offer voor de goden en daarna mochten wij eten. In kleermakerszit en met de rechterhand. Iets dat ik gelukkig al geleerd heb.

De volgende dag was de belangrijkste dag van Dashain. De dag die begon met het vereren van, ongelooflijk maar waar, de machines. De auto’s werden geeerd, de scooters, maar ook de computers op de kantoren. Allemaal kregen ze een tika, dit om de goden te vragen om toch vooral de machines maar te laten werken.
Na afloop van dit alles kregen de familieleden hun tika. Dit begon bij opa die, op volgorde van leeftijd iedereen een tika gaf. Eerst een rode tika, die staat voor geluk. Toen een zwarte tika, die staat voor bescherming tegen het kwaad. Daarna werd een handje sprietjes gegeven, spiertjes van rijstplantjes en andere granen, die op dag 1 werden gezaaid en nu uit zijn gegroeid tot miniplantjes. Tot slot werd er een schaaltje gegeven met fruit en wat geld. De sprietjes staan voor groei, het fruit voor gezondheid en het geld voor welvaart.
En ook ik kreeg dit alles van opa. Ik voelde me ontzettend vereerd dat deze man, die mij amper kent mij zoveel goeds toewenst.
De ceremonie was nog niet over, vervolgens gaf oma namelijk aan alle jongere familieleden een tika, daarna papa en zo ging dat op leeftijd door tot het rijtje op was.
Dashain loopt na deze dag nog even door. Dit zijn de dagen waarop iedereen bij familie en vrienden uitgenodigd wordt om een tika te krijgen.

Het is moeilijk in woorden te beschrijven hoe ontzettend bijzonder dit was. De woorden die ik nu gebruik klinken heel simpel. Dat was het niet. De sfeer was waanzinnig, magisch, spannend en vooral heel bijzonder en mooi.
Waarschijnlijk gaat het me ook nooit lukken om dit mooier te beschrijven dan nu, want de daadwerkelijke schoonheid zit hem in alles wat tussen de ceremonies door gebeurde, de warmte en gastvrijheid van deze mensen. De dingen waar ik nu, na het schrijven van dit hele verhaal, aan denk, die ook nog gebeurden. Het koken, de tempels waar we heen gingen, de gesprekken, het lachen, de hondjes, de spelletjes enz, enz.
Ik heb me werkelijk waar het meest gelukkige meisje op aarde gevoeld dat ik uitgenodigd was bij deze familie. Dat ik mee mocht doen met deze ceremonies op een manier die tussen gast en dochter in hing. Deze gastvrijheid heeft mij echt diep geraakt en dit gevoel wens ik iedereen toe.
Ik weet in ieder geval dat ik mijn best zal doen om dit gevoel door te geven aan degene die ik in mijn huis uitnodig.

____________________________________________

Mid October and normal life in Kathmandu has stopped, Dashain! The 15 day festival which is the biggest in Nepal. A festival celebrated with a lot of family, a lot of food and a lot of tikas. And I was invited at my friend Salina’s house.

The festival started on October 13th, I didn't really notice that, although everywhere on the street were people preparing. I saw goats everywhere (not knowingly they were going to be killed, although at some point I thought they did know). The residents of Kathmandu were waiting with their big bags to be pushed into overcrowded buses, all of this to go back to their little villages, to their families.

When I arrived at Salinas house, I met the goat in her garden. It was a pretty goat with long ears and three different colours on his pelt. Next morning, the goats had disappeared. At noon the goat came back, not as a whole, but as two ears, a lot of chunks and slings and even that “thing” that made sure the goat was a male. The goat turned into being food. Salinas family is a Newari family (they have their own habits compared to other Nepali people) and Newari people eat almost everything. The ears, the vessels, the intestines and of course I tasted everything too. Some parts I liked, the ears were just leathery to me. Luckily, that part that made the goat a male was eaten by the dog.

That day, we also tried some other traditional Dashain activities. Sitting on the swing and playing the kite. The swing went quite okay, although this swing was made for little children butts and not my grown up one.
Playing the kite went everything but okay, but gave us an enormous amount of fun. The kite came towards us by itself. It landed in the garden and after pulling the string for a while, we found out there was not a kid attached to the kite anymore. Cool, that's ours! After some attempts in the garden we decides to head up to the roof top terrace (I think they made those terraces especially for playing the kite, cause every house has a rooftop and on every rooftop was a kite). The rooftop gave us definitely more space to move, there also was more wind and for sure more danger for the kite, After some time that felt like an hour, but probably didn’t take that much, we decided the kite had died. The tears and fractures were fatal to it’s small body.

After we ate the goat, we tried the swing and killed the kite we had to start the big ceremony evening of Dashain. The evening of puja’s (offerings) for the gods. For every family member there was a piece of banana leaf and two extra for the gods. On every leaf was chiura (beaten rice) an egg and some side dishes. Grandpa said a prayer, helped by grandma, oil candles were lit and incense was burned. After this we were allowed to eat, the side dishes we had to remove, those were for the gods again. We ate sitting on the ground and using only our right hand. Luckily I already knew how to eat like that.

The next morning, the most important day of Dashain started. And that day started with something very weird. All machines were being worshiped. The cars, the scooters, the computers at the office. All of them got a tika, this to ask the gods to let those machines work for a linger time.
After all machines had been worshiped, the family members got their tika. Starting with grandpa, going down in the order of age. First a red tika, for good luck. Than a black tika, to protect from evil. Than a handful of grass, not real grass, but rice and other grains, which had been sowed the first day of Dashain. Finally a bowl with fruit and a little money. The grass for growth, the fruit for health and the money for prosperity.
And I too, got all of this from grandpa. I felt honored that this man, who barely knew me, wanted to wish me all of this.
The ceremony wasn’t over yet. After grandpa had given this to everybody, it was grandma’s turn, followed by pappa and on till the second youngest had given tika to the youngest.
Dashain continues after this day. These are the days that everybody gets invited by family and friends to receive tika.

It is hard to describe in words how special this festival was. The words I’ve used sounds very simple to me. It was not simple at all. The atmosphere was magically, wonderful, exiting and just to special and beautiful.
Probably I will never find the words to describe this better than I did now, the true beauty of this festival is that what happened between the ceremonies, the warmth and hospitality of those people. All the things that happened that I think of now, after finishing this long story. The cooking, the temples we went to, the chats, the laughs, the dog, the card games, etc etc.
I truly felt the most happy girl on earth that I was invited by this family. That I was allowed to participate in this festival in a way that held something between being a guest and being an extra daughter. This hospitality touched me deeply and I wish everybody could feel this feeling.
At least, I know, I will try my best to make you feel this good when I invite you to my house.