Tekort aan bransdstof
Blijf op de hoogte en volg Inge
16 Oktober 2015 | Nepal, Kathmandu
Ik besef mij nu dat ik hier nog helemaal niet verteld heb over de brandstofcrisis die momenteel het dagelijks leven bepaald. Dus hier komt het verhaaltje van begin tot eind.
Er was eens een regering die een nieuwe grondwet wilde, het duurde en duurde maar tot ze het allemaal met elkaar eens waren. Daarbij waren er ook nog een paar mopperende burgers die stakingen, blokkades en protesten organiseerden. Zo waren er zeker drie weken waarop “banda”dagen werden afgesproken, dagen waarop al het privé-verkeer tegen werd gehouden op de grote wegen. Maar uiteindelijk was het zover, er werd gestemd en maar liefst 90% van de stemmers waren tevreden met de nieuwe grondwet.
Feestvreugde in bijna het hele land, vuurwerk, dansen en een parade.
Er was een ding waar de regeringsmensen geen rekening mee hadden gehouden. Namelijk, dat de regering van India ook een mening had over de grondwet en dat die ook vonden dat hun mening gehoord had moeten worden. En och en wee, de mensjes van India werden ook nog eens jaloers op de grote groep van tevreden stemmers. Zij zelf hadden immers kort geleden maar 60% tevredenheid bij het aannemen van hun grondwet (waar Nepal natuurlijk ook geen invloed op had, dat terzijde).
Omdat de regering van India zo mopperig was en boos en toch echt een punt wilde maken besloten ze iets te doen wat Nepal hard zou raken. Onofficieel, dat wel, want officieel, dan zou de hele wereld daar een mening over gaan hebben.
Het plan: we zorgen dat er geen enkele vrachtwagen met brandstof Nepal meer in gaat. En dan ook alle brandstof; diesel, bezine, gas (om te koken).
Enkele vrachtwagens die nog door de grensbewaking kwamen, werden vervolgens gestopt door de bevolkingsgroep die niet tevreden is met de grondwet. (De Terai, zij willen een eigen staat binnen de grenzen van Nepal, een ander verhaal)
Na twee weken hief de Indiase regering de blokkade op en was er een zucht van opluchting onder de Nepalese bevolking. Er werden vrachtwagens op pad gestuurd om te worden gevuld. Maar hee… wat is dat nou?? Zeggen de grote Indiase brandstofbedrijven nou dat ze van de overheid niks aan ons verkopen mogen omdat wij Nepalezen zijn?
Die situatie duurt nu al zeker drie weken voort. Minimaal komt er brandstof het land in.
De eerste regeling om het leven niet te beperkend te maken was dat er alleen brandstof werd gegeven aan publieke voertuigen, zoals bussen, taxi's en de ambulances van ziekenhuizen.
Nu is het Dasain-festival begonnen. Een festival waarop iedereen terugkeert naar zijn of haar geboortestreek om daar het festival te vieren met familie. De tweede stap die de olie corporatie van Nepal nu nam is het aanbreken van de eigen noodvoorraad. Er is een beperking op de hoeveelheid die mensen krijgen, dus alsnog zitten veel mensen vast in de hoofdstad.
Ook de gevolgen in de stad zijn groot.
Taxi's vragen vier keer zoveel als de normale prijs (ze moeten dan vaak ook minstens een dag wachten voor ze brandstof hebben).
Bussen zijn overvol, hellen helemaal naar een kant door de ongelijke verdeling van mensen, op het dak is het ook volledig volgepakt.
De straten zijn bijna leeg en het aantal fietsers is toegenomen.
Gelukkig hebben we nog de tempo (een grote tuktuk) die elektrisch is. Maar… waarmee de elektriciteit wordt opgewekt… ik weet het niet.
De regelmatige afsluiting van stroom wordt vaak opgevangen door generators, die op benzine of diesel werken. Die stoppen er dus ook mee.
Gas om op te koken raakt op, restaurants sluiten hun deuren, hotels hebben het zwaar. Wat extra zuur is, omdat dit de tijd is van toeristen om te komen. Dit is de tijd om na de zware aardbevingen weer inkomstern binnen te krijgen om te overleven.
Zo kan ik nog even doorgaan, maar ik geloof dat mijn verhaaltje wel lang genoeg is.
Helaas, geen happy end tot nu toe.
Er was eens een regering die een nieuwe grondwet wilde, het duurde en duurde maar tot ze het allemaal met elkaar eens waren. Daarbij waren er ook nog een paar mopperende burgers die stakingen, blokkades en protesten organiseerden. Zo waren er zeker drie weken waarop “banda”dagen werden afgesproken, dagen waarop al het privé-verkeer tegen werd gehouden op de grote wegen. Maar uiteindelijk was het zover, er werd gestemd en maar liefst 90% van de stemmers waren tevreden met de nieuwe grondwet.
Feestvreugde in bijna het hele land, vuurwerk, dansen en een parade.
Er was een ding waar de regeringsmensen geen rekening mee hadden gehouden. Namelijk, dat de regering van India ook een mening had over de grondwet en dat die ook vonden dat hun mening gehoord had moeten worden. En och en wee, de mensjes van India werden ook nog eens jaloers op de grote groep van tevreden stemmers. Zij zelf hadden immers kort geleden maar 60% tevredenheid bij het aannemen van hun grondwet (waar Nepal natuurlijk ook geen invloed op had, dat terzijde).
Omdat de regering van India zo mopperig was en boos en toch echt een punt wilde maken besloten ze iets te doen wat Nepal hard zou raken. Onofficieel, dat wel, want officieel, dan zou de hele wereld daar een mening over gaan hebben.
Het plan: we zorgen dat er geen enkele vrachtwagen met brandstof Nepal meer in gaat. En dan ook alle brandstof; diesel, bezine, gas (om te koken).
Enkele vrachtwagens die nog door de grensbewaking kwamen, werden vervolgens gestopt door de bevolkingsgroep die niet tevreden is met de grondwet. (De Terai, zij willen een eigen staat binnen de grenzen van Nepal, een ander verhaal)
Na twee weken hief de Indiase regering de blokkade op en was er een zucht van opluchting onder de Nepalese bevolking. Er werden vrachtwagens op pad gestuurd om te worden gevuld. Maar hee… wat is dat nou?? Zeggen de grote Indiase brandstofbedrijven nou dat ze van de overheid niks aan ons verkopen mogen omdat wij Nepalezen zijn?
Die situatie duurt nu al zeker drie weken voort. Minimaal komt er brandstof het land in.
De eerste regeling om het leven niet te beperkend te maken was dat er alleen brandstof werd gegeven aan publieke voertuigen, zoals bussen, taxi's en de ambulances van ziekenhuizen.
Nu is het Dasain-festival begonnen. Een festival waarop iedereen terugkeert naar zijn of haar geboortestreek om daar het festival te vieren met familie. De tweede stap die de olie corporatie van Nepal nu nam is het aanbreken van de eigen noodvoorraad. Er is een beperking op de hoeveelheid die mensen krijgen, dus alsnog zitten veel mensen vast in de hoofdstad.
Ook de gevolgen in de stad zijn groot.
Taxi's vragen vier keer zoveel als de normale prijs (ze moeten dan vaak ook minstens een dag wachten voor ze brandstof hebben).
Bussen zijn overvol, hellen helemaal naar een kant door de ongelijke verdeling van mensen, op het dak is het ook volledig volgepakt.
De straten zijn bijna leeg en het aantal fietsers is toegenomen.
Gelukkig hebben we nog de tempo (een grote tuktuk) die elektrisch is. Maar… waarmee de elektriciteit wordt opgewekt… ik weet het niet.
De regelmatige afsluiting van stroom wordt vaak opgevangen door generators, die op benzine of diesel werken. Die stoppen er dus ook mee.
Gas om op te koken raakt op, restaurants sluiten hun deuren, hotels hebben het zwaar. Wat extra zuur is, omdat dit de tijd is van toeristen om te komen. Dit is de tijd om na de zware aardbevingen weer inkomstern binnen te krijgen om te overleven.
Zo kan ik nog even doorgaan, maar ik geloof dat mijn verhaaltje wel lang genoeg is.
Helaas, geen happy end tot nu toe.
-
16 Oktober 2015 - 08:24
Marian:
Hoi Inge,
Hopelijk komt er toch een oplossing voor dit probleem!
Zeker nu er door de toeristen geld moet binnenkomen.
Fijn weer iets te horen en ik hoop dat jij het goed maakt en met plezier je werk kan doen.
Groetjes uit een koud nederland, het leek er even op dat we de herfst oversloegen.
Marian. -
16 Oktober 2015 - 08:28
Hans Verbraak:
Wauw heftig.
En heb jij persoonlijk ook last van deze situatie? Of qua werk? -
16 Oktober 2015 - 09:34
Inge Huver:
Hoi Marian,
bedankt voor je leuke reacties! ik krijg er steeds een glimlach van :)
Hoi Hans,
ik persoonlijk merk het wel,maar ik kan niet zeggen dat ik er echt last van heb. Ik kan lopend naar mijn werk (20min) en ik probeer zoveel mogelijk de bus te pakken op de rustigere momenten. Soms lukt dat niet en dan sta ik in een volgepropte bus. Maar dan ben ik altijd blij dat ik er in ieder geval in sta. De bussen rijden hier maar tot 8 uur s avonds, dan is thuiskomen belangrijker dan hoe. Dan moet ik ook maar niet denken aan hoe scheef de bus hangt, want soms zie ik bussen waarvan ik denk dat ze omvallen.
Dus ja, ik merk het. Misschien is mijn perceptie ook wel anders en zou ik kunnen zeggen dat ik er last van heb..
Groetjes -
16 Oktober 2015 - 11:43
Helga:
Jeetje Inge, dat is zeker een probleem. Wat een chaos zal dat opleveren. Hopelijk lost het zich toch zo snel mogelijk op.
Ik zal het vast ook mee gaan maken, als ik over een week bij je ben. Ja, over een week al! Onwijs zin in!!
liefs je nicht -
16 Oktober 2015 - 12:01
Inge Huver:
Ik hoop dat dan alles opgelost is hoor! Anders hebben we het lastig met de bus vanaf het vliegveld en ook met naar Pokhara gaan...
Gelukkig is het werk dan maar 45 minuten lopen :-P
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
