SIRC
Blijf op de hoogte en volg Inge
14 September 2015 | Nepal, Kathmandu
(English included)
Omdat ik redelijk wat vragen kreeg over wat ik hier uitspook volgt hier een verhaaltje over mijn huidige werk. Over het Spinal Injury Rehabilitation Centre dat mij onderdak en tijdverdrijf biedt.
Het Spinal Injury Rehabilitation Centre (SIRC) is een revalidatiecentrum dat is ontstaan nadat Kanak Mani Dixit (een bekende en vermogende Nepalese, journalist, schrijver en burgerrechtenactivist) met zijn zoon aan het trekken was in de Himalaya en in de afgrond viel. Na vier dagen was hij nog steeds niet gevonden, tot een lokale gids vertelde dat op dezelfde plek een maand eerder iemand was gevonden. Deze man had het niet overleeft. Kanak heeft het gelukkig wel overleefd (anders had SIRC niet bestaan). Hij heeft zich in leven weten te houden doordat hij water kon drinken uit een klein stroompje. Binnen een jaar kon hij, mede dankzij het feit dat hij het geld ervoor had, volledig herstellen en besefte hij zich dat hij bijzonder veel geluk heeft gehad. Niet alleen dat hij zijn val overleefde, maar ook omdat hij de kans kreeg om te herstellen.
De mensen die in Nepal het meeste risico lopen op dwarslaesies zijn de mensen zijn die in kleine dorpjes wonen. Deze mensen hebben weinig vermogen en halen hun inkomsten veelal uit hun boerenbestaan. Revalideren kost veel geld en tijd, er is op dat moment geen inkomen en vaak zijn er blijvende beperkingen waardoor mensen niet terug kunnen naar hun eigen leven.
Nog geen jaar na de val van Kanak werd het Spinal Injury Rehabilitation Centre op 7 april 2002 officieel geopend door Sir Edmund Hillary.
(geschiedenislesje tussendoor: Sir Edmund Hillary was samen met Sherpa Tenzing Norgay de eerste die ooit de Mount Everest beklom, dat gebeurde op 29 mei 1953).
Het doel van SIRC is om mensen die dwarsleasies oplopen een multidisciplinaire revalidatie te geven. Dat houdt in dat er fysiotherapeuten, artsen en verplegend personeel, ergotherapeuten, psychologen, sociaal werkers en vocational trainers* rondlopen. Doel van de revalidatie is de patiënt zodanig op te lappen dat ze zo zelfstandig mogelijk zijn, zodat ze zo min mogelijk hulp nodig hebben van hun familieleden, kunnen voorzien in hun onderhoud en simpelweg een menswaardig bestaan kunnen opbouwen. De revalidatie is bijna vrij van kosten voor diegenen die zich dit niet kunnen veroorloven. Aan de mensen met meer vermogen wordt een bijdrage gevraagd. Deze bijdrage is niet alleen belangrijk voor het voortbestaan van SIRC, maar ook voor de waarde die patiënten hechten aan dat wat ze krijgen. Bijvoorbeeld; krijgt iemand een rolstoel geheel gratis, dan zal deze rolstoel nooit dezelde behandeling krijgen als een rolstoel die 100 rupee kostte, zeker wanneer die 100 rupee met moeite bij elkaar werd gespaard. Klinkt logisch he?
Het SIRC heeft als gevolg van de aardbeving een enorme toename van patiënten gekregen. Waar er eerst plek was voor 51 patiënten, na de aardbeving waren er 150 patiënten opgenomen en werd er een ‘step down facility’** van 50 bedden geopend. De zalen staan vol, privecabines zijn zalen geworden, bedden staan in de open ruimtes en het personeel is meer dan verdubbeld. En toch is het allemaal enorm goed geregeld. Nog nooit zag ik een organisatie in zo'n korte tijd zo succesvol groeien!
In de oefenzaal werken er op een gemiddeld moment 10 fysiotherapeuten en 6 fysiotherapeuten die als ergotherapeut geschoold worden***. En dat gaat goed. Ze hebben 6 behandelbanken voor fysio, 3 voor ergo en dan is er nog de vloer aan de raamkant waar matrassen liggen waarop geoefend wordt (zie foto).
Ieder half uur komen de patiëten zelf naar de oefenzaal, de deur gaat open en er wordt gewisseld. Degenen die hulp nodig hebben voor de transfers krijgen deze van de assistenten en/of hun eigen ‘caregiver’. Degenen die geen hulp nodig hebben krijgen deze ook niet. Het principe van ‘doen wat je kunt’ wordt hier heel strikt nageleefd. Ik word af en toe zelfs op gewezen dat ik een patiënt te veel help J.
Natuurlijk, zo lovend als ik schrijf, dat kan de waarheid niet zijn. En ja, er zijn altijd verbeteringen mogelijk, in iedere instelling waar ook ter wereld. Het fijne is dat daarop hier heel enthousiast wordt gereageerd. Ze staan open voor feedback en verandering zoals ik dat niet vaak zie. Dus blijf ik lovend.
*Een vocational trainer richt zich op het aanleren van activiteiten die met de beperking uitgevoerd kunnen worden. Nu worden er o.a. kaarsen gemaakt, er wordt computerles gegeven en er worden mensen opgeleid tot kleermaker. SIRC wil graag uitbreiden naar landbouw vanuit een rolstoel.
**Een step down facility is een tussenstap tussen het revalidatieentrum en naar huis gaan. Mensen worden aan hun lot over gelaten, dichtbij en na een week wordt er geevalueerd hoe het ging, of eerder als dat nodig is.
*** Er is een ernstig tekort aan ergotherapeuten in Nepal, je kunt ze op twee handen tellen.
___________________________________________________________
Because I got a lot of questions about what I am doing here, you now can read a story about my recent job. About the Spinal Injury Rehabilitation Centre (SIRC, a project of Spinal Injury Sangh Nepal who give me a reason not to be bored in this vibrant.
SIRC is a rehabilitation centre that existed after Kanak Mani Dixit (a well known Nepali citizen, journalist, writer and civil rights journalist) fell down a cliff while hiking in the Himalayas with his son. After four days he still had not been found, until a local trekking guide told that a month earlier at the same place a trekker had been found. This poor man had not survived. Kanak luckily did survive (otherwise SIRC probably didn’t exist). He kept himself alive by drinking water from a little stream. Within a year Kanak could recover and in that year he realized how lucky he was. Not only he had survived his fall down the cliff, also he was able to recover.
The people in Nepal who are most at danger of spinal cord injuries, are the people that live in little villages. These people have a low income, and often live of farming. To recover, they need to go for costly surgery and more importantly rehabilitation, which costs money as well as time. During this rehabilitation there is no income, people often suffer from permanent limitations and because of that often cannot return to their own community.
Almost a year after Kanak fell down the cliff on april 7th 2002, SIRC was officially inaugurated by Sir Edmund Hillary.
(history class: Sir Edmund Hillary was together with Sherpa Tenzing Norgay the first one ever to climb Mount Everest, that happened on may 29th 1953).
SIRC exists
Omdat ik redelijk wat vragen kreeg over wat ik hier uitspook volgt hier een verhaaltje over mijn huidige werk. Over het Spinal Injury Rehabilitation Centre dat mij onderdak en tijdverdrijf biedt.
Het Spinal Injury Rehabilitation Centre (SIRC) is een revalidatiecentrum dat is ontstaan nadat Kanak Mani Dixit (een bekende en vermogende Nepalese, journalist, schrijver en burgerrechtenactivist) met zijn zoon aan het trekken was in de Himalaya en in de afgrond viel. Na vier dagen was hij nog steeds niet gevonden, tot een lokale gids vertelde dat op dezelfde plek een maand eerder iemand was gevonden. Deze man had het niet overleeft. Kanak heeft het gelukkig wel overleefd (anders had SIRC niet bestaan). Hij heeft zich in leven weten te houden doordat hij water kon drinken uit een klein stroompje. Binnen een jaar kon hij, mede dankzij het feit dat hij het geld ervoor had, volledig herstellen en besefte hij zich dat hij bijzonder veel geluk heeft gehad. Niet alleen dat hij zijn val overleefde, maar ook omdat hij de kans kreeg om te herstellen.
De mensen die in Nepal het meeste risico lopen op dwarslaesies zijn de mensen zijn die in kleine dorpjes wonen. Deze mensen hebben weinig vermogen en halen hun inkomsten veelal uit hun boerenbestaan. Revalideren kost veel geld en tijd, er is op dat moment geen inkomen en vaak zijn er blijvende beperkingen waardoor mensen niet terug kunnen naar hun eigen leven.
Nog geen jaar na de val van Kanak werd het Spinal Injury Rehabilitation Centre op 7 april 2002 officieel geopend door Sir Edmund Hillary.
(geschiedenislesje tussendoor: Sir Edmund Hillary was samen met Sherpa Tenzing Norgay de eerste die ooit de Mount Everest beklom, dat gebeurde op 29 mei 1953).
Het doel van SIRC is om mensen die dwarsleasies oplopen een multidisciplinaire revalidatie te geven. Dat houdt in dat er fysiotherapeuten, artsen en verplegend personeel, ergotherapeuten, psychologen, sociaal werkers en vocational trainers* rondlopen. Doel van de revalidatie is de patiënt zodanig op te lappen dat ze zo zelfstandig mogelijk zijn, zodat ze zo min mogelijk hulp nodig hebben van hun familieleden, kunnen voorzien in hun onderhoud en simpelweg een menswaardig bestaan kunnen opbouwen. De revalidatie is bijna vrij van kosten voor diegenen die zich dit niet kunnen veroorloven. Aan de mensen met meer vermogen wordt een bijdrage gevraagd. Deze bijdrage is niet alleen belangrijk voor het voortbestaan van SIRC, maar ook voor de waarde die patiënten hechten aan dat wat ze krijgen. Bijvoorbeeld; krijgt iemand een rolstoel geheel gratis, dan zal deze rolstoel nooit dezelde behandeling krijgen als een rolstoel die 100 rupee kostte, zeker wanneer die 100 rupee met moeite bij elkaar werd gespaard. Klinkt logisch he?
Het SIRC heeft als gevolg van de aardbeving een enorme toename van patiënten gekregen. Waar er eerst plek was voor 51 patiënten, na de aardbeving waren er 150 patiënten opgenomen en werd er een ‘step down facility’** van 50 bedden geopend. De zalen staan vol, privecabines zijn zalen geworden, bedden staan in de open ruimtes en het personeel is meer dan verdubbeld. En toch is het allemaal enorm goed geregeld. Nog nooit zag ik een organisatie in zo'n korte tijd zo succesvol groeien!
In de oefenzaal werken er op een gemiddeld moment 10 fysiotherapeuten en 6 fysiotherapeuten die als ergotherapeut geschoold worden***. En dat gaat goed. Ze hebben 6 behandelbanken voor fysio, 3 voor ergo en dan is er nog de vloer aan de raamkant waar matrassen liggen waarop geoefend wordt (zie foto).
Ieder half uur komen de patiëten zelf naar de oefenzaal, de deur gaat open en er wordt gewisseld. Degenen die hulp nodig hebben voor de transfers krijgen deze van de assistenten en/of hun eigen ‘caregiver’. Degenen die geen hulp nodig hebben krijgen deze ook niet. Het principe van ‘doen wat je kunt’ wordt hier heel strikt nageleefd. Ik word af en toe zelfs op gewezen dat ik een patiënt te veel help J.
Natuurlijk, zo lovend als ik schrijf, dat kan de waarheid niet zijn. En ja, er zijn altijd verbeteringen mogelijk, in iedere instelling waar ook ter wereld. Het fijne is dat daarop hier heel enthousiast wordt gereageerd. Ze staan open voor feedback en verandering zoals ik dat niet vaak zie. Dus blijf ik lovend.
*Een vocational trainer richt zich op het aanleren van activiteiten die met de beperking uitgevoerd kunnen worden. Nu worden er o.a. kaarsen gemaakt, er wordt computerles gegeven en er worden mensen opgeleid tot kleermaker. SIRC wil graag uitbreiden naar landbouw vanuit een rolstoel.
**Een step down facility is een tussenstap tussen het revalidatieentrum en naar huis gaan. Mensen worden aan hun lot over gelaten, dichtbij en na een week wordt er geevalueerd hoe het ging, of eerder als dat nodig is.
*** Er is een ernstig tekort aan ergotherapeuten in Nepal, je kunt ze op twee handen tellen.
___________________________________________________________
Because I got a lot of questions about what I am doing here, you now can read a story about my recent job. About the Spinal Injury Rehabilitation Centre (SIRC, a project of Spinal Injury Sangh Nepal who give me a reason not to be bored in this vibrant.
SIRC is a rehabilitation centre that existed after Kanak Mani Dixit (a well known Nepali citizen, journalist, writer and civil rights journalist) fell down a cliff while hiking in the Himalayas with his son. After four days he still had not been found, until a local trekking guide told that a month earlier at the same place a trekker had been found. This poor man had not survived. Kanak luckily did survive (otherwise SIRC probably didn’t exist). He kept himself alive by drinking water from a little stream. Within a year Kanak could recover and in that year he realized how lucky he was. Not only he had survived his fall down the cliff, also he was able to recover.
The people in Nepal who are most at danger of spinal cord injuries, are the people that live in little villages. These people have a low income, and often live of farming. To recover, they need to go for costly surgery and more importantly rehabilitation, which costs money as well as time. During this rehabilitation there is no income, people often suffer from permanent limitations and because of that often cannot return to their own community.
Almost a year after Kanak fell down the cliff on april 7th 2002, SIRC was officially inaugurated by Sir Edmund Hillary.
(history class: Sir Edmund Hillary was together with Sherpa Tenzing Norgay the first one ever to climb Mount Everest, that happened on may 29th 1953).
SIRC exists
-
14 September 2015 - 11:56
Hans Verbraak:
Fijn om te lezen waar je mee bezig bent en in wat voor omstandigheden.
Ik hoop dat het jou zelf ook heel veel voldoening geeft.
Maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan. -
14 September 2015 - 13:42
Elske:
Liefje, wat een supermooi (geschreven) verhaal!
Heel fijn om zo een indruk van je werk te krijgen.
We blijven je lezen xxxx -
14 September 2015 - 20:18
Lei Huver:
Hallo Inge.
Erg mooi en duidelijk omschreven. Fijn om het beter te kunnen''begrijpen'' en lief van je de mensen aldaar dit te geven. Ik ga begin oktober een rondreis maken in Suid Africa maar probeer je op de laptop alsnog te volgen. Ik ben trots op mijn nicht!!! -
14 September 2015 - 20:55
Elly Huver:
Hoi Inge,
Fijn om nu te weten wat je daar aan het doen bent, wat een super mooie ervaring
natuurlijk niet te vergelijken met Nederland.
Lieve groetjes Elly -
15 September 2015 - 06:26
Marian:
Hoi Inge,
Keek al uit naar weer wat meer nieuws en ja weer een boeiend geschreven verslag.
Je leest erg prettig moet ik zeggen.
Succes met het mooie werk wat je aan het doen bent en tot de volgende belevenissen.
Groetjes Marian. (de brug)
-
15 September 2015 - 07:30
Helga:
Lieve Ing,
Mooi geschreven en helder!
Het is fijn je verhalen te lezen om een kijkje te nemen in jouw belevenissen. En het leuke..... ik mag het straks in real life meemaken:-)
Fijn ook om de stralende foto's op facebook te zien, wauw!
Liefs Helga -
16 September 2015 - 00:53
Maggie MuldoonI):
Thank you Inge for documenting your experiences at Spinal Injury Rehabilitation Centre (SIRC), Kavre, Nepal. You articulate very well the real problems faced by people sustaining spinal cord injury (SCI) in Nepal and the knock-on effect on their family. You also highlight the resourcefulness, care and dedication of SIRC's staff in dealing with their patients in what is currently a very challenging environment. I am proud to be associated with this fine rehab centre. Look forward to meeting you later in the month.
Maggie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
