HELP!

Wat komt het allemaal dichtbij!
De laatste werkweek is vandaag van start gegaan. Mijn onderhuurster is in mijn huisje getrokken en ik ben verhuisd naar het bestaan van een zwervende, van het ene huis naar het andere om uiteindelijk met mijn rugzak waar ik uit ga leven in het vliegtuig te stappen. Het wordt allemaal erg concreet en duidelijk dat het grote avontuur beginnen gaat.
Het avontuur van werken in Nepal, reizen met mijn lief, 8 maanden van huis zijn, leven vanuit mijn rugzak in een cultuur die tot nu toe nog volledig onbekend is voor mij.

Ik wiebel de afgelopen week een beetje tussen ontzettende blijdschap van het weg gaan en de angst van het onbekende dat komen gaat.
Want, waarom moet ik nou mijn fijne huisje, mijn vrienden, mijn baan en vooral mijn veilige leventje in Nederland verlaten? Ja nu snap ik het wel, nu zit ik in de blijdschap, maar dat gevoel van ontzettend dom zijn met deze nogal grootse plannen is regelmatig aanwezig.

De eerste twee maanden (augustus en september) zal ik voor SIRC (Spinal Injury Rehabilitation Centre) gaan werken. Zij hebben een samenwerking met MSF (Belgische Artsen Zonder Grenzen) en zullen hulp gaan verlenen aan slachtoffers van de aardbeving, met traumatische diagnoses als botbreuken, amputaties en dwarslaesies. Dit is uitgebreider dan de oorspronkelijke doelgroep, die zich alleen op wervelkolom gerelateerde problemen richt.
Na de eerste twee maanden zal worden gekeken wat mijn verdere plannen worden. Mogelijk ga ik werken voor Enablement Nepal, maar zij hebben eerst nog het doel om een sterk management neer te zetten voordat ze mij kunnen aansturen.
Wat ik dan ga doen, dat zie ik tegen die tijd wel weer. Van mijn eerdere ervaringen heb ik geleerd dat plannen en afspraken nog zo duidelijk kunnen zijn, veranderen kunnen ze te allen tijde.